Gonzo (BE)

Na een carriere met Yellow Magic Orchestra, die van Ryuichi Sakamoto in Japan een grote ster maakte, is hij het op muzikaal gebied steeds vaker in het Westen gaan zoeken. De afgelopen jaredn lijkt hij zih met veel genoegen onder te domplelen in de avontuurlijke wereld van de abstracte en experimentele elektronica en dat heeft geleid tot opmerkelijke projecten met Christian Fennesz en Carsten Nicolai (Alva Noto). Op Ocean Fire, in essentie een abstracte, multigelaagde ambientplaat met de weidsheid van de oceanen als tematisch ijkpunt, maken Sakamoto’s door de computer gehaalde (en daadoor nauwelijks herkenbare) pianomotieven connectie met de ditaar en computer van de jonge(re) Amerikaanse geluidskunstenaar Christopher Willits. Zijn naam mag dan nog niet zo bekend zijn, toch prijkt hij tussen de discografie van Ghostly International en werkte nih samen met onder meer Matmos, Kid 606, en Taylor Deupree. Willits is dus verre van een beginner. Het resultaat van de interactie tussen Sakamoto en Willits snijdt best wel hout. Het tegendeel zou pas echt verbazen. Het kan moeiteloos elke vergelijking aan met het beste van bijvoorbeeld Stars of the Lid, vidnaObmana of Aidan Baker. Parochianen van die kerk hoeven bijgevolg niet te worden overtuigd. Zij kunnen zich relaxed laten meedeinen op de ijle golven van Ocean Fire. Toch mist het album de spanning en echte diepgang die doorgaans wel te vinden is in het oeuvre van Troum. Bovendien kunnen beide muzikanten – zelfs zij niet – vermijden dat de harkenbaarheid het alweer haalt van het onverwachte. Goed, maar niet uitmuntend. Interessant, maar niet onderscheidend genoeg. (swat)